Het AI nieuws van week 22

Twee vrije dagen, dus extra typtijd!! Helaas ook een beetje chaos thuis, omdat wij maandag eindelijk gaan verhuizen na maanden verbouwen, dus volgende week zal het vast een veel dunnere editie worden.

Feminisme en technologie op de planken!

First things first, ik ging woensdag naar het theater, en het was ge-wel-dig! Danseres en theatermaakster Judy Lijdsman speelt in een one-woman-show het leven van astronaute Judy Resnik na.

Na de zomervakantie komt er een reprise en je daar moet je echt echt bij zijn! Alles over feminisme en technologie zit erin: vooroordelen over werkende vrouwen (maar wat als je een man vindt en wilt trouwen?) praktische problemen (je lange haar zit vast in apparatuur), subtiel ontmoedigen van meiden (maar op deze techniekclub zitten alleen jongens!) en door de afwisseling van vormen (dans, een quiz, een interview, toneelspel, stand-up comedy) zit je anderhalf uur op het puntje van je stoel.

Stop nu met lezen en scoor eerst die kaarten voor ze weg zijn.

Wat is een samenvatting?

Vorige week schreef ik er al over dat Google's AI soms fouten maakt, en ja dat blijft een probleem. Maar er zijn ook andere aspecten van AI om over na te denken. Ik googlede van de week mijn eigen paper omdat ik de link zocht, en toch kreeg ik (ongevraagd) deze 'samenvatting'.

Nu is deze samenvatting niet per se fout, al loopt de laatste zin heel raar. Het klopt wel zo ongeveer wat hier staat, maar het schuurt als ik dit lees. Want dit stukje lezen is niet hetzelfde als mijn paper lezen; mijn paper is namelijk niet alleen deze kale feiten, maar ook een verhaal over wie ik ben. Ik zeg wel eens in lezingen over dit paper dat ik het heb geschreven omdat ik me zo ontheemd voelde in mijn eigen vak dat ik niet kon stoppen met erover te denken, en grap dan dat een paper me makkelijker leek om die gevoelens mee te verwerken dan therapie. Dit paper is een persoonlijke reis (mede mogelijk gemaakt door mijn geweldige co-auteur Ari Schlesinger).

Contrasteer de AI samenvatting eens met de eerste vijf zinnen van het paper zelf [[1]]

"For as long as I1 can remember, I have been in love with programming. As a pre-teen, I excitedly taught myself programming with BASIC books from the local library, and as a late teenager, I joined my high school’s computer club, and my high school capstone project [mijn PWS dus!] was a rudimentary machine learning algorithm. In university, I chose compiler courses as electives, and my final MSc project included the development of a small programming language for SAT solving. It seemed a logical next step, when given the opportunity, to pursue a PhD in the direction of programming languages (PL).

I am, for all intents and purposes, a very normal programming languages person, with one notable exception: I am female".

Dit is een paper dat gaat over mij, over mijn leven, over mijn zoektocht binnen en buiten de wereld van programmeren en over thuiskomen in feminisme. De samenvatting hierboven, of die nou klopt of niet, doet iets heel anders, die wist mij en mijn levenservaringen uit.

In de informatica is het niet zo gebruikelijk om zo persoonlijk te schrijven, in ander vakgebieden komt dat veel vaker voor. Daarom vind ik het ook zo lelijk als ik mijn vakgenoten hoor beweren dat je papers niet meer hoeft te lezen omdat je ook een AI samenvatting erbij kan pakken. Nee, dat kan niet, want een samenvatting haalt iets weg, in letterlijke zin gewoon al die zinnen waar iemand moeite op gedaan heeft (en soms valt je oog op één enkele zin in een paper en verandert het je hele leven, een proces dat ik ook in het feminisme-paper beschrijf trouwens) maar ook in meer figuurlijke zin, stukken argumentatie, verhaallijn, diepe reflectie op oudere bronnen, het wordt er allemaal afgehakt en dus gaat de menselijkheid eruit.

Dus ja, Johannes Visser heeft ontzettend gelijk met zijn "ga toch weg met je AI teksten", waarin hij zijn collega Correspondent Ernst-Jan Pfauth analyseert, heel scherp doet hij dat, die met AI werkt aan een nieuw boek [[2]]:

"Nee, verdedigt hij zichzelf: het is in zijn ogen juist noodzakelijk om AI te leren gebruiken, omdat je je alleen een mening kunt vormen over AI door er zelf mee te experimenteren. ‘Als toeschouwer kun je geen inschatting maken.’"

Ja, ja, we moeten ermee leren werken. Hoe vaak ik die al wel niet gehoord heb, als ik een kwartje kreeg, etc. Maar je hoeft toch ook niet zelf onder te duiken om de Tweede Wereldoorlog te snappen? Je hoeft toch geen olieraffinaderij in je achtertuin om de fossielebrandstofindustrie te doorgronden? Je kan je prima tot AI verhouden op basis van kennis van hoe het werkt, technisch, of bedrijfsmatig of juridisch, en dan besluiten of je het wel of niet wilt gebruiken.

Ik weet zo ongeveer hoe een benzinemotor werkt, en dat is ruim voldoende om te weten wat ik er geen meer wil. Laat je vooral niet wijsmaken dat je het moet gebruiken om het te kunnen beschouwen, dat is vooral een mening van mensen, zoals Visser ze noemt, verslaafden" "juist als grootgebruiker van AI heb je jezelf er zo afhankelijk van gemaakt dat je geen inschatting meer kunt maken".

Ga weg met je AI teksten ja, en neem je AI samenvattingen lekker mee. Ik wil niet sneller en meer lezen, ik wil langzamer lezen, en met meer plezier, en als ik lees of dat nu een paper is of een roman, wil ik me verbonden voelen met de schrijvers en met de geschiedenis van het werk. Het is een pelgrimstocht, geen 100 meter sprint.

De worsteling met AI in het onderwijs

Het onderwijs worstelt met AI, en alsof het voor ons nog niet ingewikkeld genoeg is, zijn er altijd nog mensen van buiten het (traditionele) onderwijs om het nog ingewikkelder te maken, zo ook Maarten Naaijkens in Trouw. Volgens hem blijven onderwijsvernieuwingen uit, terwijl er nu juist, na heel veel gesteggel met curriculum.nu een plan ligt om op de basisschool en de onderbouw van het VO digitale geletterdheid verplicht te maken. Ja, het voorstel moet nog door de Tweede Kamer maar we zijn er bijna.

Nu ben ik het ook met een aantal punten van Naaijkens roerend eens: Latijn en Grieks presenteren als goed voor het analytisch denkvermogen, daar moeten we eens mee stoppen (er zijn prima andere argumenten om het te behouden als je dat wilt) en programmeren als taal is een goede manier om er over te denken!

Maar dat traagheid ons grootste risico is, daar ben ik het fundamenteel mee oneens. Kijk eens hoe snel de ipad-scholen, supervlot met het omarmen van technologie, weer verdwenen zijn. De snelle verandering van AI vergt juist een kalm hoofd, en een diepe overpeinzing van wat onderwijs eigenlijk is.

AI snel omarmen zorgt er, denk ik, eerder voor dat fundamentele problemen juist niet blootgelegd worden.

• Veel nakijkwerk? Ah lekker AI gebruiken!
  In plaats van: waarom toetsen we zoveel?
• Owjee, iedereen maakt zijn PWS met AI? Met AI maakt straks iedere leerling een goed stuk.
  In plaats van: waarom doen we dat zotte PWS eigenlijk nog?

Maar het stuk ergert me ook op een ander niveau. Naaijkens erkent in zijn stuk de nieuwe leerdoelen er nu zijn, maar schrijft dat dat 'nog zonder heldere routekaart, structurele opleidingscapaciteit of geschikt lesmateriaal' gebeurt. Maar helaas, dat is hoe onderwijs in Nederland wettelijk werkt, want SLO die over leerdoelen gaat, maakt geen lesmateriaal, daar gaan scholen over (in theorie dan, in de praktijk zijn het methodemakers). Als Naaijkens wat wil doen aan het gebrek aan lesmateriaal, dan houdt niets hem tegen! Hij kan vandaag ipv stukken voor de krant schitterend lesmateriaal gaan maken behorend bij de kerndoelen en het gratis beschikbaar stellen aan scholen, of docenten gaan opleiden.

Heel anders viel bij mij het stuk in de Volkskrant–kan natuurlijk niet ontbreken—waarin cabaretier Micha Wertheim oproept om het hele onderwijs analoog te maken! Ik vind het een heerlijk stuk, dat goed vingers op zere plekken legt, bijvoorbeeld bij de techbedrijven. Netflix in de klas, ophoepelen joh! Ze maken voornamelijk rommel en doen dat met opzet, want ze willen je geen kwaliteit bieden maar verslaven. Wertheim schrijft volledig terecht:

"Techbedrijven investeren miljarden om onze aandacht te kapen en ontwikkelen algoritmen die het ’t menselijk brein vrijwel onmogelijk maken niet op een scherm te kijken." [[3]]

Wertheim vangt de onmacht/onwil van ouders als geen ander:

"Want waarom grenzen stellen, als je ook je schouders kunt ophalen en verzuchten dat het er nu eenmaal bij hoort?"

Over dat gebrek aan grenzen verscheen deze week trouwens ook een stuk in Vrij Nederland econoom Hans Stegeman goed uiteenzet dat beleidsmakers liever schipperen en dingen laten etteren dan echt ingrijpen met regelgeving.

Wertheim spreekt ook goed mensen aan op hun verantwoordelijkheid en ondergraaft op meesterlijke wijze het 'ze doen het toch wel' argument. Ja, ze doen ook drugs, maar we hebben toch regels. Ikzelf geef altijd het voorbeeld van de rookvrije campus die ook de VU is, en aankondigt met een prominent bord voor het hoofdgebouw.

Strak bord man! Maar... Roken onze studenten alsnog? Natuurlijk! Maar het zet wel een norm. Alleen dat waarschuwen en verder niks doen, heel Nederlands dus volgens Stegeman, doet geen zier.

In een Signalgroep waar ik inzit om met collega's over digitale geletterdheid te kketsen schreef ik het volgende:

"Met het telefoonverbod zie je hoe goed en fijn het werkt om nationaal een lijn te nemen, ik spreek nauwelijks docenten die er niet blij mee zijn! Je ontneemt ze zoveel worsteling. Wat dat betreft kietelt het stuk van Wertheim mijn brein op een fijne manier: ja, zo kan je er ook naar kijken, en welke vrijheden zou dat geven (zeg ik als docent informatica). Noem me een mafketel, maar mijn vak en mijn werk zouden leuker en fijner worden zonder computers in de klas! Je mist ook iets, zeker, maar je krijgt er ook wat voor terug."

Een voorbeeld. Afgelopen woensdag gaf ik een les in 5V, een blokuur (120 minuten). De eerste 60 zonder computer, leerlingen werkten in stilte, zelfstandig, dachten na en kwamen met heldere opvattingen en onderbouwingen over het gebruik van AI in de krant (lees mijn lesbrief!). Het tweede uur mochten leerlingen op de computer zelf een ingezonden brief sturen. Meteen veranderde mijn rol van een aanmoedigende, luisterende en meedenkende docent in een politie-agent. He joh, niet gamen, waarom gebruik je nou AI[[4]] denk liever zelf , waarom zit je op Magister, etc etc etc. En ook gewoon in hele praktische zin, ik kijk in het computerlokaal opeens tegen ruggen aan ipv naar gezichten. Op mijn vorige school nam ik aan het einde van 6VWO een mondeling af bij mijn leerlingen (die ik 6 jaar lang in de klas had gehad) en na die ochtend dacht ik: ik had mijn leerlingen nog nooit zoveel gezien als vandaag. Computers weg = menselijke connectie terug.

Ja, zet leerlingen achter de computer en ze leren 'er' misschien mee omgaan. Maar dat omgaan heeft de vorm van afgeleid zijn, niet op één ding concentreren, niet weten hoe je moet een stuk moet beginnen en dan 'chat' vragen om een paar tips "alleen voor inspiratie hoor juf". Zoals ik in het voorjaar al in NRC schreef, zelfs als je wilt dan leerlingen ermee omgaan (en er zijn 1000 redenen om dat niet eens te willen) is gewoon goed onderwijs de basis.

En gewoon goed onderwijs, hier zal ik nog iets toevoegen aan Wertheims verhaal ipv het allemaal maar te herformuleren, goed onderwijs drijft op worsteling en frustratie. Op 'dit lukt me nooit' en het dan toch 3 weken later onder de knie hebben, op elkaar, de leerlingen en de docent, zien in die worsteling. Al die dingen maken schermen onmogelijk en onzichtbaar. Het mooie aan het stuk van Wertheim is dat ik me er als docent door gesterkt voel: Ja, ik hoef helemaal niet de hele tijd toe te geven aan de wens voor schermen, ik mag dat kritisch bevragen en beperken, juist als liefhebber van technologie (wat Wertheim zelf ook is, oordelend naar allerhande coole digitale vormen die hij in zijn recente shows gebruikt).

Ja, zei iemand in bovengenoemd appgroepje, jij vindt het stuk gewoon goed omdat jij het zo eens bent met Wertheim. Nee, ik ben het niet volmondig eens met het stuk, maar het zet me wel aan het denken en dat is nu net het kenmerk van een sterk verhaal. Alle computers weg? Not so fast inspector! Er zou best een hoop vrij onhandig worden zonder schermen, en ik wil ook nog steeds heel graag programmeren met leerlingen, op een computer. Programmeren is namelijk op een totaal andere manier met de digitale wereld zijn dan leerlingen gewend zijn: productief in plaats van consumptief, en (als je het zonder AI doet) bevrijdend van big tech in plaats van eraan toegevend. Maar door het stuk voel ik me gezien in mijn worsteling en serieus genomen, en dat mis ik vaak in stukken over het onderwijs, zeker geschreven door mensen van buiten (ik heb daar in de regel namelijk inderdaad een grafhekel aan, en door deze uitzondering moest ik goed reflecteren waarom).

Ik zeg vaak tegen mijn studenten dat ieder stuk dat je leest een antwoord is op een vraag, maar dat je vaak niet weet op welke vraag. Voor mijn zijn bijna alle stukken over AI en het onderwijs zijn vermomde antwoorden op de vraag 'Waar gaat school over?'.

Voor mij gaat school er juist om leerlingen te laten leren wat ze niet zelf willen leren! En daar schuurt mijn mening met die van Naaijkens. Welke leerling heeft nou vanzelf een interesse in Cicero, of reactievergelijkingen, of de Etrusken? Het gaat er niet om, zoals Naaijkens citeert, dat de leerling zich aan ons aanpast, het gaat erom ze een wereld te laten zien die ze niet op TikTok voorbijzien komen. Om leerlingen de kans te geven om iets te leren dat ze niet zelf zouden hebben uitgezocht, en ze zo een kans te geven om een breed scala aan dingen te samplen en zo de wereld en zichzelf te leren kennen.

Aan chat stel je vragen waarop je het antwoord wilt hebben, op school krijg je antwoorden op vragen die je niet zelf zou stellen.

Geen desinformatie maar desverhalen

Soms denk ik wel eens, als ik weer eens een lezing geef, of zoals laatst, helemaal naar Arnhem moet rijden om mee te doen aan een podcast, waarom doe ik dit toch? Het kost allemaal zoveel tijd, ik had ook ... kunnen doen in die tijd (hardlopen, eten, in de zon zitten, lezen, schrijven etc.) Maar bijna altijd als ik zoiets doe, zelfs als het een lezing is die ik al 50x gegeven heb, dan nog kom ik door te vertellen, door te kijken naar hoe mensen luisteren, door vragen of opmerkingen, bijna altijd tot nieuwe ideeen.

En zeker als de persoon aan de andere kant zo belezen en wijs is als Piek Knijff van Filosofie in Actie. Ze vroeg mij om twee inspiratiebronnen te kiezen voor ons gesprek, en daardoor, en door haar scherpe vragen, kwamen we tot een geweldig gesprek over verhalen vertellen. Bron 1 was namelijk Crisis of Narration van Byung-Chul Han, het geweldige boek waarover ik ook al schreef in mijn column in de Volkskrant. We hadden het er ook over wat eigenlijk onderzoek doen is, en wat de verhalen van de informatica zijn. Ik heb 'm zelf nog niet teruggeluisterd maar dat ga ik zeker nog doen want mijn herinneringen aan het gesprek zijn heel mooi.

Het mooiste was dat ik mezelf op een bepaald punt hoorde zeggen: "Het probleem is niet desinformatie, maar desverhalen. We hebben al zoveel informatie (over bijvoorbeeld het klimaat) het probleem is dat we een gebrek hebben aan goede verhalen"

Dat woord desverhalen noemde ik opeens, zomaar. Mooi, hoe woorden en concepten gewoon op kunnen borrelen in een conversatie. We reflecteerden er samen op dat wetenschappers niet getraind zijn om verhalen te vertellen over hun vak. Sterker nog, als je van verhalen houdt, zoals ik, voel je soms dat je niet in de wetenschap past, maar we hebben verhalen nu juist zo nodig (zie ook de nieuwsbrief van vorige week).

Stop met meedoen aan onzin

Ik schreef een paar weken geleden al over de nonsense van de visitatiecommissie betreffende onderzoek, ook bij ons op de VU nu weer aan de gang. Dat stuk maakte al goed duidelijk dat mensen de macht hebben om te stoppen met participeren in onzinnig werk, en mede door de absolute madness van dit soort gedoe, heb ik zelf ook besloten om mijn functie als opleidingsdirecteur op de VU neer te leggen. Een visitatie gaat niet om onderwijskwaliteit, het is een theaterstuk dat we allemaal opvoeren samen, en door het werk van Slootweg voelde ik een soort permissie om dat ook te vinden.

Maar nog harder gaat dit stuk uit Trouw van vorige week (ik kwam er nog niet eerder aan toe om mijn gedachten erover goed uit te werken) waarin de Duitse filosofe Eva von Redecker uitlegt waarom we gewoon moeten stoppen met alles dat onzin is.

Wat een stuk, eigenlijk doe ik het geen recht door er losse stukken uit uit te lichten maar ik weet dat niet iedereen al mijn bronnen kan lezen dus ik pik toch wat highlights mee. In haar kritiek op het kapitalisme, noemt von Redecker bijvoorbeeld het effect op mensen in psychologische zin.

"Mensen raken leeg. Opgebrand. Het systeem is gebouwd op concurrentie, op tijdswinst, op steeds kleinere, efficiëntere taken. Alles moet winst opleveren, en alles wat geen winst maakt, wordt als afval gezien – ook mensen. Die angst om waardeloos te zijn, om als ‘niet-productief’ aan de kant te worden gezet, is psychologisch verwoestend."

Ik moest denken aan iets dat ik de afgelopen week moest doen als directeur van onze opleiding (dat ben ik nog tot en met de zomervakantie). Ik moest inloggen in een systeem en 100 (letterlijk 100 ja) beschrijvingen van vakken die collega's hadden ingediend, goedkeuren. In plaats van een Word document controleren, wat ook een fikse taak is, maar in ieder geval overzichtelijk (dat is wat ik me zo voorstel dat ze in vroeger tijden deden) moest ik ieder vak los bekijken, en vier keer klikken, per vak. Ik kon niet van het ene naar het andere vak springen om bijvoorbeeld vakken uit de minor met de master te vergelijken, of de beta- met de gammastroom, zonder nog meer extra klikken.

We hebben een taak zo opgehakt in minibrokjes, ongetwijfeld uit een wens om het efficiënter te doen, dat de hele taak al zijn betekenis verloren heeft.

In het stuk contrasteert von Redecker ook heel scherp de vorige IT hype data science en de quantified self, met de status quo die we nu hebben:

"In het surveillancekapitalisme stonden mensen nog centraal. Ze moesten in de gaten worden gehouden, maar ze deden ertoe. In het huidige generatieve technokapitalisme lijkt een deel van de mensheid simpelweg overbodig verklaard. Dat is een fascistisch project."

en

"De atmosfeer reageert pas nu op decennia van uitstoot. Zelfs de hemel is vervuild. Elon Musks satellieten cirkelen om de planeet. Kijk omhoog en je ziet niet alleen sterren, maar rommel."

Von Redecker zet vooral aan tot je verhouden tot de wereld, zoals ook Jacques Ellul al deed[[5]]. Je kan niet de hele tijd maar activistisch zijn als je daarvoor jezelf opzij moet zetten, dat zie je misschien ook aan de afnemende aantallen demonstranten op de A12. Ik voel dat zelf ook: et is vermoeiend en ontwrichtend om steeds maar weer te moeten komen terwijl er niks verandert. Dit stuk steekt je een hard onder de riem. "Dan zeg ik: je bent al onderdeel van deze wereld. Soms is nietsdoen het meest radicale wat je kunt doen."

Dus ja, ik ga vanaf nu ook nog meer weigeren om mee te doen aan onzin, en ik hoop jullie ook. Het is eigenlijk niet moeilijk, want je hebt er toch al geen zin in!

De fouto-correct van de week

Ik had er weer eentje, die ik zag toen ik mijn nieuwsbrief van week 20 in Google Docs plakte!

Bijna dacht ik dat ik echt een fout had gemaakt in de eerste zin van mijn nieuwsbrief maar nee, gelukkig niet (misschien is het wel "af sloten" trouwens, dat zou kunnen, maar zeker niet afgesloten).

Waarom is AI overal?

Je zou echt denken dat het de Speld is maar neehoor, het is echt waar... Microsoft gaat AI features in Notepad stoppen, dat simpele editortje dat je juist gebruikt om zo kaal en licht mogelijk een tekstbestand te bekijken of aan te passen.

Zijn er nog nadelen aan? Ja... zeggen ze zelf:

"While the UI supports multiple languages, the AI features in Notepad have been tested primarily in English, and results in other languages may vary in accuracy and quality."

Ik heb geen Windows, maar als iemand het even voor me wil testen in het Arabisch hou ik me aanbevolen...! Het zal vast niet best zijn. En het is natuurlijk niet gewoon Microsoft plagen, AI zit straks in alle producten, voorpelt Nienke Schipper zeer terecht in Trouw.

Wil je snappen waarom bedrijven—en mensen—dat toch doen, dan is dit geweldige stuk van Iris Brighid Meredith een aanrader. Brighid Meredith beschrijft hoe het gebruik van AI niet zozeer tot tijdswinst leidt, maar tot statuswinst. AI is immers cool en 'de toekomst' en als je er positief over bent, lijk je een toffe peer. Als je er negatief over bent, ben je een brommende luddite.

"The material gains from the LLM (which are usually quite marginal) really aren't why people are doing it: they're doing it because in many spaces, using ChatGPT and being very optimistic about AI being the "future" raises their social status. It's important not only to be using it, but to be seen using it and be seen supporting it and telling people who don't use it that they're stupid luddites who'll inevitably be left behind by technology."

Zij schrijft hier 'quite marginal'; heel erg klein, maar onderzoek op 7000 werkplekken laat zien dat het nog erger is, het helpt helemaal niet! Maar verder staat dit stuk als een huis, want inderdaad, veel mensen vinden het supercool om AI te gebruiken, of het nu iets doet of niet.

Eat the elite

Klinkt beter dan eat the rich, toch? Moet je wel op z's Engels ee-liet zeggen en niet ee-lie-tuh.

Naar aanleiding van mijn stuk over de school of moral ambition in Volkskrant kreeg ik dit stuk van Anita Naidu met hele scherpe en terechte kritiek toegestuurd. Het is een lang stuk met wat herhaling erin, maar in de basis is het wat ik ook aangeef, deze moral ambition is performatief en niet gericht op echte verandering. Gevaarlijk juist omdat het mensen in slaap sust!

Ook stuurde iemand me nog een stuk van Dylan van Rijsbergen (wiens boek ik ook in mijn Volkskrantstuk noem) over hoe hoogopgeleide mensen geen zuil zijn, maar een klasse. Een relevant onderscheid omdat in een zuil volgens van Rijsbergen juist verschillen overbrugd worden, jij bent rijk en ik ben arm maar we zijn beiden katholiek dus we moeten samen bestaan, en een klasse veel minder verschillen zijn.

Ook mooi in deze lijn is de oproep voor limitarisme, het idee dat er een maximum moet zijn dat een mens mag hebben (bijvoorbeeld 10 miljoen). Dit idee kende ik al van Ingrid Robeyns maar filosoof Dick Timmer pleit er nu ook voor in de Volkskrant. Hij kijkt mooi kritisch naar eigendom, want wat is dat en waar is het voor?

"Vroeger mochten vrouwen geen vermogen hebben of een bankrekening openen, nu wel. Dus wat eigendom is verandert in de tijd. Dat roept de vraag op: waartoe is het eigendomsrecht op aarde? Als dat recht niet tot een eerlijke verdeling leidt, en dat doet het nu zeker niet, moeten we kijken of we die afspraak kunnen aanpassen"

Timmer onderbouwt goed de oneerlijkheid, bijvoorbeeld met de bevinding dat de rijkdom van je familie in 1427 (!!) goed je financiële situatie voorspelt (zie hier dat onderzoek) en dat is toch idioot als je erover nadenkt, dat je zo'n groot voordeel eeuwenlang blijft behouden. Ook benadrukt hij dat dat het niet alleen om financieel kapitaal gaat, maar juist ook om sociaal en cultureel kapitaal. Hij wijst er, net als ik, op dat rijke en arme mensen elkaar in Nederland steeds minder treffen[[6]]. Mooi en lezenswaardig stuk!

Slop vertalingen!

Ik kijk nauwelijks nog streaming, maar als ik het weer eens doe (mijn man wil onze tv niet wegdoen helaas, en als het er dan is dan kijk je toch...) verbaas ik me ook steeds over slechte vertalingen, en gelukkig sta ik daar niet alleen in, getuige deze compilatie van tenenkrommend slechte teksten. Zo slecht dat ik niet eens kan gokken wat er had moeten staan.

Je ziet meteen wat de inzet van AI doet, op de korte termijn wordt alles slecht, en op de langere termijn, als we toch weer meer kwaliteit zouden willen, zijn alle vertalers werkeloos en dus wat anders gaan doen.

Goed nieuws

Zinnige duiding van collega hoogleraar Martijn Meeter over de weging van het centraal schriftelijk. Hij is het eens met LAKS dat in plaats van de huidige 50-50 verdeling, de weging van het centraal schriftelijk beter teruggebracht kan worden tot 25% (of de in Duitsland gebruikelijke 33%) en legt beknopt en helder uit waarom.

Owja, en DuoLingo krijgt een veeg uit de pan omdat gebruikers het helemaal niet zo grappig vinden dat ze AI first worden, en uitlatingen van hun CEO dat leraren niet meer nodig zijn–althans niet om van te leren, alleen om op je kinderen te passen–ook niet bepaald sjiek vinden, zo kan je lezen op Inc.

En over veeg uit de pan gesproken, Elon Musk lijkt niet langer het lievelingetje van de media, New York Times laat in een lang (en eerlijk gezegd: heel juicy!) stuk zien hoe verslaafd en geobsedeerd hij is. "his drug use was more intense than previously known" lijkt mij niet helemaal waar, volgens mij had iedereen en zijn grootmoeder dit al wel door, maar toch geeft het me een goed gevoel dat mensen die zo dicht op de macht zitten daadwerkelijk enige scrutiny ondervinden ipv dat we ze op hun woord moeten geloven. Helaas zullen zijn acties, volgens onderzoek van The Sunday Times wel tot 300.000 kinderlevens gaan eisen.

Events!

Er staan heel wat coole events op de rol de komende tijd, hopelijk tref ik daar ook lezers van de nieuwsbrief! Ik zit het (heel anders dan op Twitter!) toch maar de hele week een beetje alleen uit te denken, dus het is supergaaf om als ik ergens ben mensen te spreken die het allemaal ook lezen.

• Op 12 juni is Geert Biesta in Nederland voor een goed pedagogisch gesprek over AI, en ik mag ook een hele kleine bijdrage leveren!
• Op 24 juni spreek ik op de CHIWORK conferentie in Amsterdam over 'deskilling' de vaardigheden die we mogelijk verliezen door de inzet van AI.
• Op 26 juni geef ik online een praatje bij ACM talks over mijn feminisme-paper waarover ik hierboven al uitgebreid sprak.

Voetnoten

[[1]] Als je geen heel paper wilt lezen, maar toch dit verhaal mee wil krijgen, kan je ook een presentatie van 40 minuten, of zelf eentje van 10 minuten bekijken.

[[2]] Ik ben in deze nieuwsbrief wel eens openlijk kritisch op collega's of kennissen (ook in deze editie weer), maar ik vroeg me bij het lezen van dit stuk wel af hoe het daar in de lunchruimte aan toe ging na dit stuk haha!

[[3]] Helaas schrijft hij dan 3 regels later wel over goedbedoelde initiatieven zoals onderzoekers die ervoor pleiten dat Instagram zijn algoritmen aanpast. Ik denk dan graag dat Wertheim het hier over mij heeft, want het idee dat hij weet wie ik ben maakt me bijzonder blij!

[[4]] Op mijn school is chatgpt geblokkeerd maar natuurlijk niet de 10 (als niet 100) varianten die leerlingen kennen.

[[5]] Luistertip over Jacques Ellul maar zeker ook over hoe je je moet verhouden tot de wereld is deze aflevering van de Ongelofelijke Podcast. Die hele podcast is trouwens een tip!

[[6]] Ook dat thema komt in de podcast van noot 5 terug!